บทที่ 6 ดาริกา (ชุดพี่สามี) บทที่ 6
ใต้ผละจากดาริกาแล้วเดินเข้าไปกอดพี่ชายของเขาด้วยท่าทีสนิทสนม สองคนพี่น้องพออยู่ด้วยกันก็ทำให้หญิงสาวเริ่มเกิดการเปรียบเทียบขึ้นในใจ ใต้เป็นผู้ชายที่หล่อและดูดีสำหรับเมียเขาก็จริง แต่ เหนือ พี่ชายของเขากลับดูดีและรูปร่างสมชายชาตรีมากกว่า อาจจะเป็นเพราะเหนือเป็นสิงห์รถบรรทุก ต้องขับรถเช้าค่ำ เขาถึงต้องดูดิบและบึกบึนเป็นปกติ
“อ้อ...ผมยังไม่ได้แนะนำเมียผมให้พี่รู้จักเลยนะ นี่...ดาริกา...เรียก ดา ก็ได้ครับพี่ ผมแต่งงานกับดามาเกือบปีแล้ว”
ใต้รีบแนะนำเมียของเขาให้พี่ชายรู้จัก เหนือยิ้มกับน้องชาย
“ตอนนั้นแกก็บอกฉันแล้ว แต่ฉันไม่ว่างได้มาร่วมงานแต่งของแกเพราะต้องขับรถขึ้นเหนือล่องใต้ ที่มานี่ก็เกรงใจแกจะแย่”
“เกรงใจทำไมครับพี่...อย่าเกรงใจกันเลย พี่มาอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย เพราะผมกับดาก็อยู่กันสองคน”
“แกยังไม่มีลูกเหรอใต้?”
“ยังครับพี่...ตกลงกับดาว่าจะทำงานเก็บเงินกันอีกสักปีแล้วค่อยมีลูกสักสองคน”
“เก่งจริงนะแกนี่...สมกับเป็นน้องชายฉัน”
“ผมไม่เก่งเหมือนพี่หรอก”
“ฉันมันก็แค่สิงห์รถบรรทุก”
“แต่พี่ก็ทำงานแบบไม่รู้จักเหนื่อย...เอาเถอะครับ มาอยู่ที่นี่พี่จะทำอะไรก็ได้ตามสบายเลย เพราะกลางวันผมกับดาก็ออกไปทำงาน ดาเขาเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์อยู่ที่โรงแรมใกล้ ๆ นี่แหละครับพี่ เขาทำกับข้าวเก่งมาก
“แค่นี้ฉันก็เกรงใจแกกับเมียจะแย่”
เหนือเหลือบมองเมียของน้องชายและเขาก็ไม่ได้คิดไปเองว่าดาริกาก็กำลังมองเขาอยู่ สองคนประสานสายตากันก่อนใต้จะพูดว่า
“พี่อยากกินอะไรก็บอกดาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ อยู่ด้วยกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว”
“ค่ะ...ถ้ามีอะไรให้ดาช่วยก็บอกได้นะ พี่เหนือ”
ดาริกาสำทับต่อ เหนือยิ้มกับคนทั้งสองก่อนที่ใต้จะผละจากเขาไปหาดาริกาและจูงมือกันเดินออกไปจากห้องนั้น ปล่อยให้เหนือยืนพิงผนังห้องครัว สิงห์บรรทุกหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ เขาพึ่งมีปัญหากับเมียที่แต่งงานอยู่กินกันมาแต่ยังไม่มีลูกเหมือนน้องชาย บางครั้งพูดกันไม่เข้าใจและขัดใจแม้แต่เวลาเจอกันก็มองหน้ากันแทบไม่ติด
สิงห์รถบรรทุกหนุ่มจึงต้องหาที่พักพิงใจสักพัก เขานึกถึงน้องชายคนเดียวขึ้นมาได้ก่อนที่จะมุ่งหน้ามาที่นี่เพื่อขอพักอาศัยอยู่ในบ้านที่เขาเคยเติบโตมาก่อน แต่กลับมาคราวนี้เขากลับได้พบกับน้องชายและน้องสะใภ้ที่รอยยิ้มและสายตาของหล่อนทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นส่ำ
บ้าไปแล้ว...เหนือคิด...เขาจะนึกอะไรแปลก ๆ กับน้องสะใภ้แบบนี้ไม่ได้ ถึงดาริกาจะเป็นผู้หญิงที่สวยมากและรูปร่างเย้ายวนซะขนาดนั้น เหนือบอกตัวเองว่าเขาคงมาอยู่ที่นี่ไม่กี่วันแล้วก็คงจะรีบกลับไปทำงานตามปกติก่อนจะกลับไปปรับความเข้าใจกับเมียตัวเอง
เช้านี้บ้านทั้งหลังยังเงียบเชียบ เหนือตื่นขึ้นมาและพบว่าทั้งน้องชายและน้องสะใภ้ต่างก็ออกไปทำงานกันหมดแล้ว เหลือแต่เขาคนเดียวที่อยู่ในบ้านท่ามกลางธรรมชาติที่ทำให้จิตใจสงบมากขึ้น
ใต้ให้เขานอนอยู่ห้องติดกัน บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้ทำให้ได้ยินเสียงต่าง ๆ ชัดเจนเวลาดึกสงัด แน่นอนว่าเมื่อคืนเขาเกือบไม่ได้หลับเพราะได้ยินเสียงดังมาจากข้างห้อง ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนแต่เป็นเสียงของน้องชายและน้องสะใภ้ที่ดังลอดเข้ามาตอนเกือบจะเที่ยงคืน
เสียงที่ดังเบา ๆ แต่ชัดเจนเวลาเงียบและดึกขนาดนั้นทำให้หนุ่มห่างเมียรู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมาซะเฉย ๆ เหนือเริ่มเกิดความร้อนรุ่มขึ้นมาแปลก ๆ แต่พยายามระงับใจด้วยการอ่านหนังสือและเดินดูต้นไม้ข้างบ้าน กระทั่งถึงเวลาเย็นเขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“ฮัลโหล...อ้าว...ใต้เหรอ...ว่าไง”
เหนือถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงปลายสายเป็นน้องชายของเขาเอง
“พี่ครับ...วันนี้ผมอาจจะเลิกงานดึก รบกวนพี่ไปรับดากลับบ้านหน่อยได้รึเปล่าครับพี่”
“ดาทำงานอยู่ที่ไหนล่ะ ฉันยังไม่รู้เลย”
“อยู่โรงแรมไม่ไกลจากบ้านหรอกครับ เดี๋ยวถ้ายังไงผมจะส่งแผนที่ไปให้ทางโทรศัพท์”
“แล้วแกจะเลิกงานตอนไหนล่ะนี่”
“คงดึกครับ พอดีมีงานด่วนเข้ามา เลยต้องรบกวนพี่หน่อย เพราะวันนี้ดาก็เลิกดึก เป็นห่วงตอนเขากลับน่ะครับ”
“ก็ได้...เดี๋ยวฉันจะออกไปรับเมียแกก็แล้วกัน”
บทที่ 5
เหนือออกจากบ้านแล้วขับรถไปยังโรงแรมที่ดาริกาทำงานอยู่ตามแผนที่ที่น้องชายส่งมาให้ทางโทรศัพท์ มันเป็นโรงแรมที่หรูหรามากอยู่ไม่ไกลจากบ้านที่เขาพักอยู่กับน้องชาย สิงห์รถบรรทุกหนุ่มนั่งรออยู่ในรถปิ๊กอัพกระทั่งเวลาประมาณทุ่มหนึ่งที่เขาเกือบผลอยหลับไปก็ได้ยินเสียงเคาะประตูรถ
“พี่เหนือ...มารอนานหรือยังคะ?”
ดาริกาถามทันทีที่เปิดประตูรถ วันนี้น้องสะใภ้ของเขาอยู่ในชุดสวยลายดอกไม้และสวมกระโปรงสั้นจนเห็นโคนขาอ่อนขาวจั๊วะ เหนือซึ่งนั่งอยู่หลังพวงมาลัยส่ายหน้า
“ไม่หรอกดา...ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่จะพากลับบ้าน”
“ขอบคุณมากเลยนะคะ วันนี้เลยต้องรบกวนพี่เหนืออีก”
“ไม่เป็นไร...เราอยู่บ้านเดียวกันนี่นา”
แล้วดาริกาก็ก้าวขึ้นรถ และช่วงจังหวะที่หล่อนก้าวขึ้นมากระโปรงสั้นเต่อก็เลิกขึ้นไปถึงไหน ๆ แต่ดูเหมือนหล่อนจะไม่สนใจในขณะที่คนอยู่หลังพวงมาลัยใจเต้นตูมตาม ดาริกาวางกระเป่าสะพายไว้ข้างตัวและหล่อนก็ถือแก้วกาแฟแบบพกพาขึ้นมาด้วย ดาริกาหันมายิ้มกับพี่สามี
“พี่เหนือนี่เก่งจังเลยนะคะ เห็นใต้บอกว่าพี่ขับรถบรรทุกขึ้นเหนือล่องใต้ตลอดเลย”
“พี่ไม่เก่งหรอก มันเป็นอาชีพน่ะดา”
